پرسشنامه حافظه روزمره ساندرلند و همکاران (۱۹۸۳)

پرسشنامه حافظه روزمره ساندرلند و همکاران (۱۹۸۳)

مولفه: تک مقیاس

سوالات: 28

مقیاس اندازه گیری: ۹ گزینه ای لیکرت

معرفی ابزار: دارد

شیوه نمره دهی: دارد

شیوه تحلیل داده ها: دارد

پایایی: دارد (داخلی و خارجی)

روایی: دارد (داخلی و خارجی)

تعاریف نظری: دارد

تعاریف عملی: دارد

منبع: دارد

گارانتی: دارد

حافظه روزمره

یک تعریف ساده و قابل‌فهم از حافظه برای بیماران، خانواده‌ ها و پرستاران، توانایی دریافت، اندوزش و بازیابی اطلاعات است. اگرچه مردم تمایل دارند از حافظه به‌عنوان یک مهارت، عملکرد یا توانایی کلی صحبت کنند، برای مثال می‌گویند: «من یک حافظه قوی دارم یا او یک حافظه دقیق دارد.» انواع زیادی از حافظه وجود دارد (شریفی، ۱۳۹۴). بدلی (۲۰۰۴) به بحث در مورد انواع حافظه می‌پردازد و یادآوری می‌کند که افراد مبتلا به یادزدودگی کلاسیک، برای یادآوری بعد از یک تأخیر یا حواس‌پرتی ، مشکلات زیادی دارند، اما فراخنای حافظه فوری طبیعی دارند؛ بنابراین آن‌ها بعد از شنیدن یک رشته از اعداد می‌توانند به‌صورت نمونه پنج، شش و هفت تا از آن‌ها را به ترتیب صحیح تکرار کنند.

افراد دیگر در تکرار اعداد دو رقمی یا بیشتر، مشکلات بزرگ‌تری دارند اما مشکلات کمتری بعد از یک تأخیر یا حواس‌پرتی دارند؛ بنابراین یک تمایز دوگانه بین افراد مبتلا به یادزدودگی کلاسیک و افرادی که حافظه کوتاه‌مدت (فوری) آسیب دیده دارند می‌توان پیدا کرد.

حافظه ‌یک مهارت یا عملکرد منفرد نیست بلکه ترکیبی پیچیده از خرده نظام‌های حافظه است (بدلی، ۱۹۹۲). ما می‌توانیم حافظه را برحسب مدت زمانی که خاطرات ذخیره می‌شوند، برحسب انواع اطلاعاتی که به یاد آورده می‌شوند، وجه حسی که اطلاعات از طریق آن به مغز می‌رسد، مراحل پردازش خاطرات، حافظه آشکار یا ناآشکار دسته‌بندی کنیم، خواه یادآوری یا بازشناسی مورد نیاز باشد، خواه حافظه گذشته‌نگر (برای رویدادهایی که قبلاً انجام شده‌اند) یا آینده‌نگر (یادآوری آنچه باید انجام شود) باشد، چه تاریخ خاطره قبل یا بعد از آسیب یا بیماری باشد (کلر و ویلسون، ۱۹۹۷).

پرسشنامه حافظه روزمره

پرسشنامه حافظه روزمره توسط ساندرلند و همکاران (۱۹۸۳) طراحی و اعتباریابی شده است، این پرسشنامه که ۲۸ آیتم دارد که با مقیاس لیکرت از ۱ تا ۹ نمره‌ گذاری می‌ شود و خطاها و لغزش‌ های حافظه در زندگی روزمره را اندازه‌ گیری می‌ کند، این پرسشنامه توسط شریفی (۱۳۹۴) اعتباریابی شده است.